Het mierikswortel experiment ontstond doordat er in mijn nieuwe tuin een ‘plantje’ opkwam waarvan ik niet wist wat het was. Het plantje groeide van het voorjaar gestaag en binnen afzienbare tijd stond er een flinke plant met langwerpige bladeren en stengels met witte bloementoefjes in de tuin.

Na wat gewrijf en gesnuffel aan de zaailingen die her en verschenen en stukken wortel die uitliepen bedacht ik mij dat het weleens mierikswortel kon zijn. De app van Plantnet gaf uitkomst, inderdaad een mierikswortelplant. Waarvan de wortel dus eetbaar is en smaakt naar iets dat tussen mosterd en mierikswortel ligt. Inmiddels was de plant uitgegroeid tot een enorme bos groen blad van ongeveer 1 meter breed. Dus mijn speurtocht ging verder. Rauw had het blad een milde mierikswortelsmaak en ik las dat de jonge bladeren fijngesneden lekker smaken in salades en roerbakgerechten. Maar het blad aan mijn plant was inmiddels volgroeid, niets jongs meer aan dus. Rauw in een salade verwerken viel hierdoor af. Toch dacht ik dat het misschien toch wel lekker zou zijn in een roerbak.

Dus heb ik flink wat blad gesneden en het groen van de stugge nerf in het midden van het blad gesneden (rissen ging helaas niet) en het groen in repen gesneden. Vervolgens heb ik er met paprika en ui een Aziatisch getinte roerbak van gemaakt en het blad net als paksoi, snijbiet of palmkool meegebakken. De groente bleef mooi groen en het gerecht zag er best lekker uit. De lichtpittige smaak was gebleven alleen bleek het blad een stugheid te hebben die ik eigenlijk van geen enkele groente ken. Niet echt onaangenaam maar daardoor moest er wel flink gekauwd worden. Niet iedereen aan tafel waardeerde mijn experiment!

Maar omdat ik de smaak lekker vind staat mijn volgende experiment alweer in de startblokken. Ik heb al het blad eraf gesneden, de kippen willen het helaas niet eten, en wacht nu op nieuw jong blad in de hoop dat de bite van het jonge mierikswortelblad voor iedereen aangenamer is! Ik ga dus nog even verder met mijn mierikswortel experiment.