Afgelopen week was ik bij mijn kleindochter in Amerika en ze wilde per se een ‘eet-uitdaging’, een ‘food challenge’, doen. ‘Ja, maar wat is dat dan?” vroeg ik haar. ‘Dan moeten we eerst naar de winkel en daar chips en snoep uitzoeken dat ik nog nooit geproefd heb en die dan thuis samen proeven. En als je proeft mag je niet je gezicht bewegen en laten zien of je het lekker of vies vindt. Als je het goed doet krijg je een punt en zo zie je wie er het best zijn gezicht in de plooi kan houden, ook als iets echt niet lekker is.’ Dat wilde ik wel, zeker omdat er die middag een vriendinnetje kwam spelen.

Inkopen doen

Alleen het bezoek aan de winkel was al nuttig en leuk. We spraken af dat we zeven of acht producten zouden uitkiezen. De afdeling chips was het eerst aan de beurt. Evelien ging iets proberen wat ze nog nooit gegeten had, maar wel over gehoord. Vervolgens koos ze een frisdrank die ze thuis niet mocht, sterfruit (carambola) moest er absoluut bij zitten en dan natuurlijk veel onbekend snoep. De fleurigheid van de verpakkingen deed ook zijn werk. Maar goed, je bent niet voor niets oma, dus uiteindelijk gingen we met een assortiment zoet en hartig de deur uit. Pret en ongeduld in de auto naar huis. 

Eet-uitdaging

Thuisgekomen zette Evelien alles klaar en ik kookte snel de yucca. Natuurlijk moest eerst de chips, waarvan ze er maar alvast drie had neergelegd, geproefd worden. Het stukje mango was nummer twee en daarna het sterfruit. Dat ging allemaal goed. Ze hielden het gezicht aardig in de plooi, maar de Engelse drop werd meteen uitgespuugd, de waterkastanje was ook geen succes en de frisdrank vonden ze helemaal niet lekker. Inmiddels was de pret zo groot, dat er van het gezicht in de plooi houden geen sprake meer was. Wat een leuke middag hadden we. Dat ga ik zeker nog eens doen!

En de yucca, wat er gekookt niet echt smakelijk uitziet, vonden ze allebei lekker. ‘Het smaakte naar de aardappelpuree van Grace’s moeder.’ 

Nelleke van Lindonk