De lente laat zich niet opsluiten. De blauwe regen drapeert zijn volle bloementrossen als een parasol over mijn kleine achtertuin. Onze huisegel scharrelt rond. Energiek; het virus zal hem worst wezen (en was het maar zo: dan bleef er niets van over). De merel fluit zijn vrolijk lied. Hij heeft het merelvirus van twee jaar geleden overleefd en ziet er nu verfomfaaid uit. Maar de vrouwtjes vallen nog steeds voor hem.

Ook voor mij scheen de lentezon. Het nieuwe bestuur van mijn kookclub – les Amis de Cuisine – kwam op het lumineuze idee om de vele tientallen leden te verwennen met het beste wat de lente te bieden heeft. Kosteloos in de aanbieding: een flinke zak parelwitte, net gestoken asperges, een doosje witte en een doosje bruine bundelzwammetjes, twee parmantige koningsboleten, diverse soorten Cress om de gerechten te versieren en extra smaak te geven. Allemaal van bedrijven uit de omgeving, behalve de fles pinot blanc uit de Elzas via onze wijnleverancier. Het bestuur riep op tot een kookwedstrijd. Een heuse jury zal de ingestuurde recepten beoordelen.

Wat mij ontroerde was de saamhorigheid die meteen ontstond. Clubgenoten boden zich massaal aan om de pakketten bij de minder mobiele leden thuis te bezorgen. Iedereen tjilpte bijna van plezier.

Wij hebben er drie dagen lang van gesmuld, mijn man en ik. De eerste dag stonden er langzaam gegaarde asperges op tafel, klassiek met botersaus en ham en ei. De tweede dag risotto met prei, zwammetjes, boleet en cress. Er was nog genoeg over voor aspergesoep en pasteitjes met paddenstoelenragout op dag drie.
De club bemiddelde ook bij het reserveren en bezorgen van een viergangenmenu bij een van de beste Aziatische restaurant van Nederland (volgens Gault Millau). Dat wordt het volgende feest aan huis.

Deze lente zal mij nog lang heugen, ook in positieve zin.

Annelène van Eijndhoven