De afgelopen twee weken was ik in Japan en ik ben behoorlijk door het land geraakt. Zowel de cultuur als het eten waren voor mij een overweldigende ervaring. Vanaf de eerste dag heb ik genoten van alle mooie dingen die ik heb gezien en gegeten. Het begon al in Kyoto waar we ons diner aan de lage tafel geserveerd kregen van Mahu, een Japanse vrouw in kimono, die ons de drie dagen dat we in het hotel waren ‘verzorgde’. Bij binnenkomst in het authentiek Japanse hotel begon het ritueel van schoenen uit, slippers aan en onmiddellijk groene thee op de kamer. De kamer was overigens leeg, op een lage tafel met vier zaisu (Japanse zitstoelen) na. De bedden werden pas na het eten neergelegd. Eerst een wandeling over het dichtbij gelegen marktje waar heel veel ingelegd zuur, maar ook geroosterde mus, gedroogde vis, chop sticks en veel groene matcha producten verkocht werden. Alles aangeprezen in het Japanse schrift met zo af en toe een Engels woord ertussen, dus van mijn kant veel gebaren om iets te vragen. Ik denk dat ik een derde van wat er te koop was niet kende.

Na terugkomst kregen we in de kamer van zoon Olivier het diner. Het menu bestond uit een glaasje lokale sake en een appetizer van sesam pudding, vijg met sesamsaus, ginkgo noten, abalone, krab, waterkers, paddenstoel, chrysant, Chinese goj besjes en Japanse peper. Daarna volgde een Dashi met simpele groenten, sashimi, wat gegrilde vis met zee-egel, vervolgens aubergine met haring en wortel, miso soep, rijst met pickles en een dessert. Volgen jullie het nog. Ik was overdonderd door de manier van serveren, de schoonheid van de kleine gerechtjes en de elegantie van Mahu. Ze knielt, pakt de lege kommetjes van tafel en serveert de volgende gang, staat op zonder zich vast te houden en komt op het juiste moment weer binnen. Voor kleindochter Evelien is er een eigen keramiek servies met kleine kommetjes, de ene keer staan er beertjes op en bij de volgende gang een poppetje. Na het eten ga ik terug naar mijn eigen kamer en daar is het bed inmiddels verschenen en staat de avond thee al klaar. Nog even in het houten hotspring bad in mijn kamer, kimono aan en wat lezen.

’s Morgens is er hetzelfde ritueel, Mahu ruimt eerst de bedden op, zet voor iedereen thee en een zure umeboshi neer, een rode gemarineerde bes van de Japanse pruimenboom. En dan komt het ontbijt. Op tafel staat voor iedereen weer een prachtig plateau met vis, groente, pickels, omelet en miso soep. De rijst wordt speciaal uit een prachtige houten bak opgeschept en daaroverheen schenkt zMahu de speciale genmai thee. Dat is thee die gemaakt is van geroosterde rijst en geroosterde theebladeren, wat aardser van smaak. Ik vond hem zelfs een beetje naar bouillon smaken. En dan ga je op pad, je eet soba noedels, udon noedels, sushi, shabu shabu (in water met zeewier gekookte groenten en vlees), geschaafd ijs, en nog heel meer. En alles is tot de laatste details verzorgd, mooi en smaakvol.

Mijn vreemdste ervaring was in het restaurant Yakiniku, waar we samen met acht Japanners aten. Onze drie tafels van vier worden tegen elkaar geschoven. In iedere tafel is een rond gat met een brander en rooster. Je begint met een beetje zurige salade in een kommetje en vervolgens worden er plakjes prachtig rundvlees gebracht die je zelf per tafel op deze ingebouwde bbq klaarmaakt. De ene keer zijn ze gemarineerd, de volgende keer ligt er een mengsel van ui, wasabi en gember op. Maar er komt opeens ook een bordje ingewanden, het is duidelijk een restaurant van kop tot staart. Geen woord Engels van de obers om me uit te leggen wat het is en het Japanse gezelschap waar ik mee ben zegt veel yes, yes en lacht. Er waren al plakjes tong voorbij gekomen, maar dit waren meer testikels, pens, lever, maag, e.d. Natuurlijk heb ik het allemaal geproefd, maar ik zal het niet snel weer bestellen. Ik wil zeker terug naar Japan, niet alleen vanwege het eten, maar ook voor de schoonheid van alle details.