In de donkere lockdowndagen vlak voor kerst belde een mevrouw. “Ik ben de manager van de lokale supermarkt. Gefeliciteerd, u hebt een prijs gewonnen!”.  Uit een hoge stapel was mijn volle stempelkaart getrokken.

“Ja, een minuut met een karretje door de winkel. Alles wat u pakt is gratis. Drank is uitgezonderd en per product mag 1 exemplaar gepakt worden. Ik maakte een afspraak voor een moment waarop het in de winkel niet al te druk zou zijn, dacht ik. ‘s Morgens om halfelf, twee dagen later.

Ik kreeg diverse feedback uit het gezin. “Niet door de hele winkel gaan hollen. Concentreer je op één gang.” Denk aan Olijfolie, koffie, wasmiddel …!

De dagtevoren ging ik op verkenning. De grootgrutter had uitgepakt voor de kerstdagen met aanbiedingen die je er bijna nooit treft. Ossenhaas, kwartels, oesters, lamsbout, zalm Wellington. Allemaal strategisch uitgestald vlak na de ingang. Ik hoefde maar een kort sprintje te trekken. Test van 1 minuut met een stopwatch op mijn mobile.

Ik twijfelde tijdens de verkenning. Misschien dit, misschien dat. “Niet gaan nadenken”, zei manlief. “Stamp een lijstje in je hoofd, dan blind pakken en in het karretje kieperen.”

Bovenaan mijn lijstje stond een kilo ossenhaas, goed voor 50 euro. Niet dat ik zulke kolossale hoeveelheden vlees eet, maar mijn schoonzoon zou verrukt zijn. Er lagen drie grotere pakken, tussen kleinere pakjes.

De volgende ochtend maakte ik eerst een korte rondgang door de winkel. Ik zag dat de grote pakken ossenhaas verdwenen waren. Ergens onderin lag een laatste exemplaar dat ik strategisch verlegde.

Het was redelijk rustig in de winkel, althans wat klanten betreft. Vakkenvullers maakten van de luwte gebruik om vanuit hoge stellages de vakken aan te vullen en hindernissen voor mij op te werpen. Ze trokken zich na een korte uitleg terug.

Ik meldde mij bij de manager, die mij verklaringen liet tekenen dat de supermarkt het filmpje van mijn race te allen tijde voor reclamedoeleinden mag gebruiken. Mijn man hield intussen het parcours in het oog. Een vrouw hield de tien kleinste pakjes ossenhaas tegen het licht om er na lang aarzelen vijf uit te kiezen die ze in haar wagentje legde. Net op tijd liep ze door.

De manager riep om dat er geracet zou worden. Ik stoof door de poortjes, manager met stopwatch en filmend achter mij aan. Ik was net op weg, maar daar klonk het al: “vijf, vier ..”.

De oogst bedroeg 205 euro, niet gek voor iemand die na haar hoogtijdagen in het estafetteteam van de middelbare school behoorlijk aan snelheid heeft ingeboet. Het ging vooral om de lol. Maar ik kan niet ontkennen dat we met de kerst heerlijk hebben gegeten.