Blog

Lock-out bij ‘t Lansink

Ik was er eigenlijk nog niet aan toe, maar mijn man wel. De lanen in, de paden op! Even uitbreken uit het harnas van de opsluiting. Manlief prikte op de kaart een hotel aan in het Twentse Hengelo. Een Tukker onder mijn kennissen sloeg de hand voor de mond. “O, nee toch. Hengelo?” Ja, Hengelo.

Blog

Lock-out bij ‘t Lansink

Ik was er eigenlijk nog niet aan toe, maar mijn man wel. De lanen in, de paden op! Even uitbreken uit het harnas van de opsluiting. Manlief prikte op de kaart een hotel aan in het Twentse Hengelo. Een Tukker onder mijn kennissen sloeg de hand voor de mond. “O, nee toch. Hengelo?” Ja, Hengelo.

Lock-out bij ‘t Lansink

Ik was er eigenlijk nog niet aan toe, maar mijn man wel. De lanen in, de paden op! Even uitbreken uit het harnas van de opsluiting.

Manlief prikte op de kaart een hotel aan in het Twentse Hengelo. Een Tukker onder mijn kennissen sloeg de hand voor de mond. “O, nee toch. Hengelo?”

Ja, Hengelo. Ik kan het van harte aanbevelen.

Het hotel bleek ‘t Lansink te heten, vernoemd naar een boerderij die er vroeger stond. Het staat aan het sfeervolle, met eiken omzoomde C.T. Storkplein. Stork, de machinebouwer, een van de oer-industriëlen van Twente. Hij wilde goede huisvesting voor zijn mensen, arbeiders en witteboordenvolk, en liet voor hen een ruime wijk bouwen. Die wijk heet Tuindorp, is nu honderd jaar oud en pronkt tegenwoordig met de titel ‘beschermd dorpsgezicht’.

De architect van al die fraaie villa’s, rijtjeshuizen en verenigingsgebouwen was de Tukker Karel Muller. Hij heeft een prachtig dorp nagelaten, waar het heerlijk wandelen is langs tuinen met stokrozen en door intieme straatjes. Voor de bouw was zand nodig. Op de plek van de afgraving ontstond een plas, die nu een groot natuurbad is zoals ik die van vroeger ken. De Hengelose jeugd was er neergestreken, op de eerste tropische dag van het jaar. Ze sprongen als eendenkuikens van de vlonders het koele water in.

We aten ’s avonds in het hotel, waarvan het restaurant een Michelinster heeft. Een grote ronde tafel was gedekt voor twee. Rijen bestek lagen ver van de borden af. De serveerster zette een grote schaal op een bijzettafeltje, legde uit wat de eerste gang inhield en draaide zich toen om, ons verbaasd achterlatend. “O, ja”, zei ze alsof ze een ingeving kreeg. “Vanwege corona moet u zelf de borden op tafel zetten en het bestek erbij zoeken”. De dames in de bediening bleven de hele avond streng in de leer. De mannen minder, maar afstand bleef regel.

Het was een genot, in die prachtige gelagkamer van het hotel waar Stork vroeger zijn zakenrelaties onderbracht. Een aanrader, voor wie althans nog trappen kan lopen. Want een lift geeft geen pas in een beschermd pand.

Auteur

Annelene van Eijndhoven

Over de auteur

Annelène van Eijndhoven, kok en schrijver van kookboeken.
Mijn hele leven stond en staat in het teken van koken en eten. Beroepsmatig als diëtist, docent, kok, ontwikkelaar van recepten en (mede)schrijver van kookboeken en de receptenrubriek van de NRC.
Als hobby: lid van kookgroepen, cateraar in persoonlijke kring, kookraadsvrouw voor kinderen of voor oudere buurtgenoten die koken willen leren. En ik ben natuurlijk een genieter, steeds in voor nieuwe culinaire ervaringen.

Lees meer

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *