Soms is het leven zó eenvoudig. Vorige week bijvoorbeeld waren we met kinderen en kleinkinderen in de Périgord. Het was herfstvakantie en prachtig weer. We genoten van het samenzijn rondom ons huis, maar zo af en toe moet je er toch eens op uit. Dus togen we met z’n allen naar een openluchtmuseum met grotwoningen, waar het leven in en om grotten vanaf de vroege prehistorie tot in de jaren vijftig van vorige eeuw levendig werd weergegeven. Vooral de ‘wilde dieren’ – beren, wolven en herten – en jagers spraken de kinderen tot de verbeelding. Maar ook de vrouwen die noten, vruchten en honing verzamelden waren niet vergeten. Het zag er idyllisch uit: PALEO ten top!

Ook nu nog horen op het Franse platteland jagen en verzamelen gewoon bij het leven. Al is dat jagen wel veel minder idyllisch dan er in dat park werd uitgebeeld. In het weekend en vaak ook nog op weekdagen verdelen ‘stoere’ mannen in knaloranje hesjes – om elkaar niet overhoop te schieten –zich met hun honden over velden, bossen en in hun witte bestelbusjes ook over wegen om al schietend de wildstand hier op peil te houden. En natuurlijk om flink wat buit binnen te halen. Ze zijn zo gefocust op dat schieten, dat ze blind zijn voor wandelaars en spelende kinderen. Zelfs in de tuin zitten is op die dagen niet zonder risico, de schoten kwamen deze week wel van heel dichtbij.

Mijn hart gaat meer uit naar verzamelen. We wonen hier midden tussen grote kastanje-bossen waar de tamme kastanjes werkelijk voor het oprapen liggen. Heerlijk om te poffen boven een vuurtje van kreupelhout en dan op te peuzelen met wat gezouten boter. Er staan hier ook overal walnotenbomen die ’s nachts walnoten regenen. Wat is er dan leuker om samen met je kleinzoon een grote zak noten en kastanjes bij elkaar te zoeken. En dan onderweg ook nog een flinke berg appels te rapen, die langs de weg net van de boom gevallen zijn, om samen appelmoes te maken.  Enthousiast geworden plukken we ook nog hazelnoten van onze eigen hazelaars en de laatste vijgen van onze vijgenboom. En… voor het eerst hebben we hier kweeperen van eigen boom.

Bij onze buurman – die tot voor kort schapenboer was en zich nu toelegt op het biologisch telen van groenten voor liefhebbers – halen we potten van zijn net geoogste honing en krijgen meteen een flinke hoeveelheid pompoenen en andere groenten mee. Zo verzamel ik elke vakantie weer mijn kostje bij elkaar, waar ik dan ook weer hier in eigen land nog weken van geniet.