Wat doe je als je aan je Italiaanse vakantiehuis bent gekluisterd? Bijvoorbeeld als manlief net met een nieuwe heup uit het plaatselijke ziekenhuis is ontslagen maar nog een week moet rondstrompelen voor hij gerepatrieerd kan worden?

Je kijkt wat de Italiaanse televisie aan amusement te bieden heeft. Dat is niet veel, maar ik heb een neus voor het opsporen van kookprogramma’s. De hele week lang, iedere avond, hebben wij ons vermaakt met ‘4 Ristoranti’.

Iedere aflevering strijden vier restaurants om een bescheiden prijs (€ 5000), maar vooral om de eer. De restaurants komen steeds op een bepaald kenmerk overeen. Het zijn snackbars of trattorias of zaken van hoger kaliber. Dan weer worden er restaurants geselecteerd die gedreven worden door een (echt)paar, of die aan dezelfde rivier liggen of in een grensstreek, of die gespecialiseerd zijn in gegrilde etenswaren. Ga zo maar door. Restaurant 1 opent zijn deuren voor de andere drie restauranthouders, die een driegangenmaal bestellen. Dan doet restaurant 2 hetzelfde, enzovoort. De restauranthouders beoordelen elkaars zaken op de locatie, het menu, de bediening en de rekening, steeds op een schaal van 1 tot 10. Het is grappig te zien hoe zij elkaar onvoldoendes aansmeren en toch proberen niet al te onwaarachtig te lijken. Een lage score voor je concurrent betekent grotere winstkansen voor jezelf.

De matigende en corrigerende factor in deze koehandel is Allessandro Borghese, een chef-kok met de looks van George Clooney. Hij eet mee. Zijn scores worden in het geheim verwerkt in het eindoordeel. In de laatste scènes stappen de restauranthouders in een geblindeerde auto die hen naar de winnende zaak brengt. De champagne vloeit rijkelijk. Er wordt veel gelachen.

Het is een feelgoodformule. Restaurants om van te dromen als je er niet zelf op uit kunt trekken.