Het is opmerkelijk hoe duurzaam zijn opeens onze zinnen prikkelt. Jarenlang waren oproepen van mensen die het weten kunnen – wetenschappers en politci – aan dovenmansoren gericht. Zelfs na het klimaatakkoord van Parijs. Dit jaar lijkt het muntje opeens te vallen. Daar waren wel nieuwe aardbevingen in Groningen voor nodig! En een minister die eindelijk het heft in handen neemt en de gaskraan dichtdraait. Nog nooit was er zoveel aandacht voor inductie-koken!

Ook de week zonder vlees ging niet ongemerkt voorbij. Totaal 32000 geregistreerde deelnemers bespaarden samen 846 zwembaden water, 92 rondjes om de aarde aan CO2 en het gewicht van 12 olifanten aan vlees. Ik ben benieuwd hoeveel al die niet geregistreerde deelnemers – die waren er er ook! – hebben bespaard!

Vorige week stond in de Boekenweek  het thema Natuur centraal. Jan Terlouw belichtte dit thema in zijn boekenweek-essay Natuurlijk en in een indrukwekkende documentaire op televisie. Maar het verhaal dat Jan Terlouw de dag erna in een bomvolle Bergkerk in Amersfoort vertelde, sloeg voor mij de spijker op zijn kop.

Daar sprak niet alleen een voorvechter van duurzaamheid, maar ook gewoon een fiefe man van 86, die door het leven wijs geworden is en deze wijsheid graag doorgeeft. Daarom vertelde Jan Terlouw zijn verhaal… over zijn jeugd in de natuur en op school, over zijn studie in wis- en natuurkunde, over zijn werk als kernfisicus en daarna als politicus en schrijver, over zijn gezin en vooral hoe hij zijn kinderen altijd verhalen vertelde.

Vanaf het moment dat de eerste mensen duizenden jaren voor onze jaartelling zelf gingen boeren en daarvoor bossen kapten en afbrandden, zet de mens de natuur naar zijn hand. Alleen gaat dat sinds de industriële revolutie in de 19^e eeuw sneller en sneller. We staan nu echt op het keerpunt en moeten we actie ondernemen. Zorgen dat die deken van CO2 die de lucht afdekt dunner wordt en er weer frisse lucht bij de aarde kan komen. Alleen zo kunnen we de stijging van de temperatuur met alle gevolgen van dien een halt toeroepen.

Dat kan alleen maar als we met z’n allen onze schouders eronder zetten en onze footprint verkleinen. Volgens Jan Terlouw heeft 1 Amerkaan dezelfde footprint als 9 Indiërs. Dat komt vooral omdat die Indiërs vrijwel geen vlees eten.

Vlees eten heeft een enorme impact op het milieu. Voor 1 kilo vlees is 7 kilo graan nodig en daardoor een onnoemelijke hoeveelheid. Bovendien zorgt al dat vee voor een enorme uitstoot aan schadelijke broeikasgassen als methaan.

Het was een zinnenprikkelend en toch ook een positief verhaal dat Jan Terlouw vertelde. Want het is nog niet te laat! Laten we daarom het heft in eigen hand nemen en niet één, maar zeker twee of drie dagen per week – dat is al 14 -21 weken per jaar – geen vlees eten. Zo maken we het verschil, zeker als we dat met z’n allen doen!