Gisteren straalde de zon boven landgoed Zonnestraal in de Hilversumse bossen. Daar vond de uitvaart plaats van mijn getalenteerde nichtje Lotte. Tweeëndertig was ze. Lotte stond op het punt om naar haar wijngaard in Zuid-Afrika te gaan. Ze viel dood neer naast haar reistassen.
Ik hielp haar het restaurantwezen in, maar zij overvleugelde mij en iedereen binnen de kortste keren. In een paar jaar tijd klom ze op tot beste jonge sommelier van Nederland. De ‘wine director’ van sterrenrestaurants. Toch deed ze niets liever dan met blote voeten in een kuip rondstampen in haar Afrikaanse druiven.
Ik stelde mij Lottes zonnige hemelvaart voor. Komt ze aan met een flesje van haar eigen wijn en een karretje sublieme amuses bereid door bevriende koks. Petrus gooit verrukt de poort open.
Daarom moest ze natuurlijk zo jong sterven. Die lui in de hemel waren stik jaloers op ons stervelingen die van haar wijnen konden genieten, zo goed gekozen bij fabuleuze gerechten. Je kunt wel gouden bordjes en kristallen glazen hebben in de hemel; zonder Lotte is een maaltijd daar maar een saaie boel.
De vele honderden achterblijvers op de uitvaart lieten zich niet kisten. De grote zaal zat vol; veel volk dromde daarbuiten in tenten en keek naar schermen. Negen Michelinsterren waren vertegenwoordigd onder de sprekers.
De koks van restaurant Bridges (hotel Grand, Amsterdam) waar Lotte de laatste jaren werkte, zorgden voor de catering, samen met andere koks van groot kaliber uit Amsterdam en omgeving. De zwarte brigade van het restaurant schonk de flessen wijn uit van de eerste oogst van de wijngaard van Lotte
Dit was het opmerkelijkste eetfestijn van Nederland dit jaar. Heerlijke hapjes werden op prachtig servies gepresenteerd. Hoorntjes met gemarineerde zalm, limoen en waterkers. Steak tartaar met kaviaar. Krokante zwezerik met avocadomousse. Zuid-Afrikaanse bobotie. Een soepje van friszure minibolletjes watermeloen. Alles opgesierd met crèmepjes, moesjes en kruiden. Ga zo maar door. Zelfs een kaasplankje ontbrak niet.
De flessen werden geleegd. Het leven werd gevierd. Lottes leven. Proost, meissie.
Tja, het leven is helaas niet altijd eerlijk, ern prachtige uit het hart geschreven verhaal. Dank