Afgelopen week waren we met een studiegroepje in de Gastronomische Universiteit in Pollenzo (Noord-Italië) voor een rondleiding. Een werkelijk fantastische ervaring. De universiteit is opgericht door SlowFood om ons culinair erfgoed ook voor de toekomst veilig te stellen. De studenten krijgen er vakken als  geschiedenis, antropologie en productkennis. Vooral de enorme bibliotheek waar je werkelijk alles over eten kunt vinden, is indrukwekkend. Ik had er zo willen blijven om er een master in gastronomie te halen. Zeker toen Allessandra, die ons tijdens deze tour door de indrukwekkende gebouwen begeleidde en werkelijk overal een antwoord op had, ons meenam naar het restaurant voor de lunch. Ze verontschuldigde zich dat er op het moment geen gast-chef was en dat we het moesten doen met wat de reguliere chef voor ons had gemaakt.  En dat… overtrof onze stoutste dromen. Opeens zaten we gewoon schilderijtjes te eten. Niet van die kunstig opgebouwde gerechten met toefjes schuim en bloemetjes. Nee, gewoon echt eten! Maar dat zag er zo lekker uit, dat je bijna niet durfde te beginnen. Vooraf kregen we een die bord met een lauwwarme salade van kleurige groenten en heerlijke dressing met daarop een gepocheerd ei, bestrooid met wat kurkuma. Het hoofdgerecht was nog mooier: een knalgroene spinazierisotto – mooi vloeibaar zoals het hoort – op een dunne, gele pompoenpuree, die er in wilde strepen onder uit kwam. En dan het nagerecht, we moeten gewoon vaker iets durven: een wit diep bord met daarop een vrij dikke panna cottasaus en in het midden een prachtige krul van overheerlijk melkijs. Prachtig, die stille rust die daar van uit ging! Tekenend voor de universiteit!