Tot voor kort voelde ik me altijd schuldig als ik iets voorverpakt kocht. Dat is anders sinds ik echte eye-opener kreeg over de relatie verpakking en milieu tijdens een workshop over de verpakking van vlees. De duurzaamheidsspecialist die deelnam aan deze workshop legde het heel duidelijk uit. Zijn uitgangspunt is de voetafdruk van het voedsel dat verpakt moet worden. Vlees is heel milieubelastend. Moet je dat vlees weggooien, omdat de verpakking niet goed was, dan is de milieuschade vele malen hoger dan het weggooien van een goede verpakking.

Interessant was ook zijn verhaal over biologisch afbreekbare verpakkingen. Die zijn vaak veel minder ideaal zijn dan ze lijken. Ze mogen dan wel vergaan, maar wat overblijft is een dode stof, die nooit meer iets aan de bodem toevoegt.

Sindsdien maak ik heel andere afwegingen. Groenten koop ik daar waar mogelijk onverpakt. Ook, omdat ik dan precies de hoeveelheid kan kopen die ik nodig heb. Moet ik echter in de supermarkt in een bak met spinazie graaien, dan kies ik toch liever voorverpakte spinazie. Hygiënischer en de groente blijft in de koelkast ook langer vers. Een komkommer daarentegen koop in nooit verpakt. Een komkommer rot van binnenuit. Aan de buitenkant lijkt hij door zijn plastic condoom nog mooi groen en vers, terwijl zaadjes en zaadlijsten ongelooflijk zuur van smaak zijn geworden en eet je de komkommer niet meer voor je plezier.

Waar ik ook mee ben gestopt is het zogenaamd ‘onverpakt’ kopen van noten, granen etc. Winkels onderhouden de containers vaak zo slecht dat er heel wat bacteriën in krioelen.  Ik vind het nog steeds een mooie gedachte, maar dan graag wat meer aandacht voor hygiëne.

Suiker, meel, room; die kunnen niet zonder verpakking. Geen punt, maar dan wil wel ik de beste verpakking die maar mogelijk is. Dat is niet de verpakking die je nu in de supermarkt vindt. Dat het kan anders, heb ik in Frankrijk gezien. Daar zit meel en suiker in een plastic staverpakking met schroefdop. Nooit meer geknoei als je thuis iets moet afwegen, geen voorraadbus meer nodig om de rest te bewaren of gemorste suiker of bloem in de kast als je geen voorraadbussen hebt. Plus dat er geen beestjes bij kunnen komen. Eenzelfde soort verpakking ook voor room. Vaak is een heel bekertje te veel voor een gerecht en dan vraagt dat potje met dat halfopen dekseltje in de koelkast gewoon om omvallen. Met het schroefdopje heb je dat niet meer en de room blijft ook lekkerder en is langer houdbaar. Al die producten kun je dus tot de laatste kruimel of laatste druppel gebruiken. Inmiddels heb ik ook pitten en granen in deze verpakking gezien. Hoop dat ze snel naar Nederland komen, want ik verheug me ook op opgeruimde keukenkastjes.

Een Duitse (vrij luxe) supermarkt heeft een interessante oplossing bedacht om het gebruik van wegwerpbakjes te verminderen. De supermarkt heeft stevig kunststofbakje ontwikkeld, dat je als klant eenmalig koopt. In de winkel zet je het bakje zelf op een plateau dat is afgesteld op de weegschaal. De medewerker vult het bakje waarna het bakje via het plateau weer aan de klant wordt overhandigd. Hoe schoon het bakje is, ligt dus aan de klant, want de medewerker komt niet met zijn handen in het bakje.

De meeste moeite mee heb ik met producten in wegwerpovenschalen. Om twee redenen: het milieueffect en de ondoelmatigheid van de schalen. Ze worden vaak te heet voor het gerecht dat erin zit en je zijn lastig uit de oven te halen als ze warm zijn. Zulke producten zie je dan ook nooit in mijn winkelmandje.

Opletten op verpakkingen geeft een mij een supergoed gevoel. Vooral als ik op de ophaaldag de bodem van de vuilniscontainer nog steeds kan zien. En dat is nu al bijna elke keer!