Je moet je onder het volk mengen. Daar ben ik mee eens, zeker culinair gezien.

De winter daalt neer, maar ik droom nog weg van mijn verblijf in herfstachtig Italië. Het voordeel van een vakantie buiten het hoogseizoen is dat je de plaatselijke bevolking kunt treffen op oogstfeesten. Kijk naar het prikbord in de plaatselijke supermarkt en je weet wat er lonkt in het weekend.

In mijn geval was het een oproep uit Monzuna om ter plaatse het 46^e jaarfeest van de tamme kastanje te vieren en het 28^ste jaarfeest van de witte truffel. Mozuno ligt op een bergje, de noordelijkste uitloper van de door aardbevingen geplaagde Apennijnen, vlak onder Bologna.

Ik kwam aan in stralende najaarszon. Het plein stond vol kramen. Eentje bood Provolonekaas, zo oud en hard dat er een beitel aan te pas moest komen om er stukken van los te wrikken. Een ander verkocht kokette dameshoedjes uit de jaren dertig van de vorige eeuw; ik bezweek voor de verleiding. Daarnaast rees een tent op met lange tafels en banken waarop de bewoners van de leeggestroomde berg zich verzamelden om een lange neus te maken naar de naderende winter. Er stond truffel op het menu. Witte truffel, tuber magnatum. Kost een fortuin in de groothandel in Nederland en werd hier in Mozuna geserveerd genereuze, geurige plakjes. Een driegangenmenu op plastic bordjes voor 32 euro. Eerste gang: tagliatelle met truffel. Tweede gang: kalfsvlees met truffel. Of het door Italianen zeer gewaardeerde alternatief, een gebakken ei met truffel. Als toetje at ik kastanjetaart. Het volk lachte klaterend, ze knuffelden mijn kleinkinderen.

Eerder die vakantie was ik door gastheer en vriend Gabriele al gemaand om de slotdag van de vijfde jaargang van het Festival del Tortellino in een paleis in Bologna te beleven. Tortellino zijn kleine, gevulde deegkussentjes. In de renaissancehal stond een dertigtal kraampjes bemand door koks uit nabije restaurants. Een eerste kok vulde zijn pasta met krab, een tweede met wild, een derde met truffel. Enzovoort. De plaatselijke wijn bubbelde in de glazen. Je kon over de hoofden lopen.

Tussen de festivals door bezoek ik restaurants waar de streekbewoners zelf ook graag komen. Zoals Gustavino & Passalacqua, waar de ondeugende, bejaarde schrijver Sergio de scepter en zijn vrouw de pollepel zwaait. Kijk toch eens, een bord vol verse boleten voor een schappelijke prijs. Kom daar maar eens om in Nederland.