Heerlijk om weer een echte gezondheidshype voorbij te zien komen. Je mag van Green Happiness denken wat je wilt, maar het feit dat er zoveel volgers zijn, geeft aan dat er daadwerkelijke veranderingen op stapel staan, bij een grote groep consumenten. Meer ‘plantaardig’ eten, waar Green Happiness zich op baseert, is wat vooral veel vrouwen willen. Jong, maar zeker ook ouder, zeg maar: rond de babyboomleeftijd. Dat babyboomvrouwen er wat minder aan toekomen, heeft ermee te maken dat hun mannen er veelal nog niet aan toe zijn. Hoewel: met de nieuwe generatie vleesvervangers kun je die mannen toch aardig ‘foppen’.

Nu het aantal mensen die de plantaardige trend volgen in een stroomversnelling is gekomen, ontstaat er ook een veel grotere diversiteit in de vraag naar eiwitcomponenten. Terwijl de een nog een lookalike of fopper zoekt voor het traditionele stukje vlees op het bord met aardappelen, groente en vlees, is de ander dit station al gepasseerd. Die ander is op zoek naar een passend eiwit voor zijn of haar ‘hot salad’, ‘vegetable skillet’ of ‘Asian wrap’. Eentje die juist niet op vlees lijkt. Insecten, zeewier en algen mogen dan wel de toekomst zijn, voorlopig zoekt deze groeiende groep het vooral in de klassiekers uit de veganistische keuken: tofu, seitan en peulvruchten. Als je het zo leest, klinkt het ongelooflijk saai. Zoek je ernaar op Instagram, dan ontdek je de vele creatieve kanten van deze eiwitbronnen. En ook wat in deze hoek trendy is.

Wat je in deze nieuwste gezondheidshype ook heel goed ziet, is ‘het nieuwe eten’. ‘Cake for breakfast’ bijvoorbeeld, maar interessanter zijn lunch en diner. De componenten vormen geen aparte vakjes meer, zoals bij aardappelen, groente en vlees, evenmin gaan de componenten door elkaar, zoals bij pasta. Maar: óp elkaar, min of meer in laagjes. Verschillende ingrediënten, maar ook texturen en structuren, warm en koud, rauw of bereid en fijngesneden of juist grof gescheurd. Met (altijd een mix van verschillende) groenten als basis, en koolhydraten en eiwitten als bijzaak. Zo krijg je wat zij ‘taste spots’ noemen. Je proeft telkens iets anders, de smaakpapillen wordt telkens opnieuw verrast, en dat geeft bevrediging van je eten. Iets waar in ons westers eetpatroon tot nu toe gewoonlijk dierlijke eiwitten voor zorgen.

Zelf tijd stoppen in het bereiden van al het nieuwe lekkers is een wezenlijk onderdeel van deze leef- en eetstijl. In combinatie met datzelfde lekkers eten ze buiten de deur vooral op plekken waar ze hun waarden ook terugzien op de menukaart. De voorlopers bereiden nu nog alles vanuit het niets, dat hoort ook bij deze hype. De trendvolgers hebben binnenkort producten nodig die het hun mogelijk maken om ‘nieuw’ te eten. En dat is iets anders dan makkelijk. Ze willen er best iets voor doen, maar bij hen ontbreken vaak de bereidingsvaardigheden.

Het nieuwe eten verspreidt zich als een olievlek, eerst onder de millennials en generatie Z en X, maar ook de babyboomers gaan volgen. Dat komt ook door een nieuwe aanpak van leefstijlziekten, bijvoorbeeld bij de Vereniging Arts en Voeding.

En ten slotte, wen maar aan die Engelse woorden en begrippen van ‘hot salads’ en ‘taste spots’. Dit nieuwe eten is een ‘global’ trend.