Wildplukken – het oogsten van je maal uit de natuur – begint een rage te worden. Het klinkt romantisch. Maar naar de armoe van vroeger willen we natuurlijk niet terug en voor onze gezondheid hebben we de apotheek en drogisterij. Dus waarom die zucht om in het groen te scharrelen? Laten we het erop houden dat wildplukken gezellig is:

“De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas. Met stralend oog en blijde zin. En goed gevulde tas.”

Je wordt tegenwoordig overstelpt door het aanbod van wildpluktochten. Georganiseerd door afdelingen van Slow Food, door stedelijke groendiensten, en door al dan niet professionele gidsen. Mijn eerste tocht onder leiding van een gids dateert van ruim tien jaar geleden. Startpunt was het parkeerterrein van groentehandel Eyserhalte in Zuid-Limburg. Na een half uur stonden we nog steeds op dat terrein. Kijk daar: duizendblad. En daar: brandnetel, dovenetel, hondsdraf, speenkruid, lievevrouwenbedstro. En: daslook (eigenlijk beschermd). Genoeg te plukken voor een hele maaltijd, van soep en salade tot zelfs toetje.

Eigenlijk is ‘wildplukken’ is een lelijk woord. Zoiets als wildplassen. Bovendien gaat het niet alleen om plukken, maar ook om rapen, opgraven, boomvocht draineren en nog meer. De Britten kozen een beter woord voor plukker: forager, foerageur, waarbij ze onderscheid maken tussen gidsen en leveranciers. De gidsen verzorgen wandelingen en cursussen. De leveranciers doen dit ook, maar leveren daarnaast aan restaurants.

Ook Nederland kent beide functies. Er zijn legio gidsen tegenwoordig, voor een deel verenigd in het Wildplukkers Gilde. Het aantal leveranciers is daarentegen beperkt. Bovendien zijn er koks die liever zelf plukken dan inkopen. Zie de foto: chef-kok Edwin Vinke van restaurant De Kromme Watergang schuimt de Zeeuwse schorren af op zoek smakelijke planten (melde, schorrenkruid, enzovoort).

Een van de bekendste leveranciers is Edwin Florès, die zich bosboer noemt. Een vrijbuiter met verantwoordelijkheidszin. Hij levert momenteel plukoogst aan zo’n 15 restaurants. Er zitten sterrenzaken bij, de meeste in Amsterdam. Verder bedient hij een paar restaurants in Nijmegen. Maar daar moet het bij blijven, ondanks de wachtlijst. Hij wil niet de hele dag in de auto zitten.

De meeste wildplukkers gedragen zich fatsoenlijk. Maar, erkent Florès, er zijn ook vernielzuchtige aso’s. Hij vertelt van iemand die hij had rondgeleid en op het bewuste veld een week later weer aantrof. “De idioot. Rijdt ie anderhalf uur om dit veld te plunderen, terwijl hij die plant om de hoek, in het Amsterdamse bos, had kunnen plukken.” Florès is gestopt met zijn gewoonte om zijn vindplaatsen op internet te zetten.

“Om de hoek”. Je hoeft niet per se het veld in. Je kunt oogsten in eigen tuin, in plantsoen, langs de weg.

Wildplukken is een leuke hobby. Je kunt het met gerust hart doen, met voorzichtige hand. Zo pluk ik elk jaar in april een tas vlierbloesem en maak er siroop van, die ik – als moeder Aarde – genereus deel met familie en vrienden. Je wordt er vrolijk van. Dat mag wel eens in deze tijd.